Gdyby zapytać, czym zajmuje jest programista? – większość osób odpowiedziałaby – pisaniem kodu programów. Niektórzy, bardziej zorientowani w temacie lub związani z branżą odpowiedzieliby – analizą wymagań, projektowaniem aplikacji, programowaniem, do pewnego stopnia też testowaniem i wdrażaniem. To widać. To perspektywa operacyjna.
To czego jednak nie widać, przynajmniej na pierwszy rzut oka, jest istotniejsze i skutkuje ogromem problemów związanych z rozwojem oprogramowania.
Świat jest złożony. Nieskończenie omal złożony. Przedmioty złożone są z elementów, elementy z materiałów, materiały ze związków chemicznych, te z cząstek, dalej mamy atomy, cząstki elementarne i tak dalej. Z drugiej strony przedmioty skupiają się w miejsca, miejsca w miasta, dalej mamy regiony, państwa, kontynenty, planety, układy gwiezdne, ich skupiska, galaktyki, gromady galaktyk etc.
Ludzie operują na uproszczeniach. Widząc świat – szacujemy. Opisując grupę ludzi mówimy: para, kilka osób, kilkoro, tłum. Nie liczymy ilości i nie mówimy 27 osób. Widząc kolory mówimy jasnozielony, ciepły lub zimny, ponury, pozytywny. Nie podajemy matematycznego opisu ilości czerwieni, zieleni i koloru niebieskiego.
Komputery operują na wartościach. Nie możemy zdefiniować w nich samochodu albo benzyny. Musimy stworzyć abstrakcje tych przedmiotów, wybrać pewne wartości, które je opiszą w sposób uproszczony (objętość, liczba oktanowa), wyselekcjonować relacje między nimi (typ paliwa dla samochodu).
Ludzie I komputery są fundamentalnie odmienni. Oprogramowanie jest pomostem między dwoma światami. Programowanie jest budowaniem warstwy pośredniczącej między katastrofalnie nieprzystającymi do siebie rzeczywistościami.
Konsekwencje takiego stanu rzeczy są ogromne. Z uwagi na te różnice tworzenie oprogramowania jest trudne, długotrwałe i złożone. Z powodu tej odmienności programiści nie mogą się porozumieć z klientami. Z tej samej przyczyny nie powstały do tej pory znane z filmów sci-fi roboty, dlatego nie przeprowadzimy ciekawej rozmowy z Siri, a autonomiczne auta napotykają na problemy.
Co szczególnie zwraca moją uwagę po latach pracy nad tworzeniem oprogramowania to naturalna tendencja ludzka do oszczędzania energii (patrz: Prawo trywialności). Bardzo niewielka część populacji jest skłonna włożyć wysiłek w dogłębne przemyślenie tematu, nad którym pracuje. Większość osób spłyci wszystko najbardziej jak się da. Widać to w problemach programistów z testowaniem wyników własnej pracy. Mało który jest w stanie używać swojego oprogramowania inaczej niż w sposób w jaki je tworzył. Jest to najprostszy scenariusz, bo scenariusz znany. Tworzenie nowego wymaga wysiłku. Ta optymalizacja umysłowa widoczna jest również w pracy projektantów że strony biznesu. Zawsze omal, po jakimś czasie okazuje się, że wielu scenariuszy nie przewidziano, a ograniczono się do najprostszych. W zasadzie na chwilę obecną nawet zakłada się, że wszystkich możliwości nigdy się nie przewidzi (fundamentalnie odmienną zasadę przyjęto w zespole pracującym nad specyficznym projektem w postaci programu promu kosmicznego, a sam proces prac skutkujących – mimo dwóch katastrof – niewielką ilością błędów ciekawie opisano tutaj).
Dla rozwoju oprogramowania potrzebna jest niestety precyzja. Na każdym etapie od projektu przez implementację po testy potrzebny jest wysoki rygor umysłowy. I to jest główny wniosek, jaki płynie z fundamentów, z natury samej oprogramowania. Nie możemy sobie pozwolić na lenistwo. Musimy zawsze, w każdym momencie pracy być tak precyzyjni jak tylko możliwe. W przeciwnym wypadku dopadną nas konsekwencje – błędy, niedopatrzenia, luki. Tak, jak kompilator jest bezlitosny i w starciu z nim może mylić się tylko programista, nigdy zaś komputer, tak samo szeroko pojęty rozwój oprogramowania jest bezlitosny. Co zignorujemy – wróci do nas rykoszetem, raniąc.
